ELKAARS LASTEN DRAGEN

Gal 6
Broeders en zusters, wanneer u merkt dat een van u een misstap heeft begaan moet u, die door de Geest geleid wordt, hem zachtmoedig weer op het rechte pad brengen. Pas op dat u ook zelf niet tot misstappen wordt verleid. Draag elkaars lasten, zo leeft u de wet van Christus na. Wie denkt dat hij iets is terwijl hij niets is, bedriegt zichzelf. Laat iedereen zijn eigen daden toetsen, dan heeft hij misschien iets om trots op te zijn, zonder zich er bij anderen op te laten voorstaan. Want ieder mens moet zijn eigen last dragen.
Wie onderwezen wordt, moet al het goede dat hij leert met zijn leermeester delen. Vergis u niet, God laat niet met zich spotten: wat een mens zaait, zal hij ook oogsten. Wie op de akker van zijn zondige natuur zaait oogst de dood, maar wie op de akker van de Geest zaait oogst het eeuwige leven. Laten we daarom het goede doen, zonder op te geven, want als we niet verzwakken zullen we oogsten wanneer de tijd daarvoor gekomen is. Laten we dus, in de tijd die ons nog rest, voor iedereen het goede doen, vooral voor onze geloofsgenoten.

Onder het drinken van een kopje koffie en wat gezellig babbelen met een priester kwam dit vers ter sprake naar aanleiding over een afschuwelijke kwestie wat voornamelijk bij de priesters nu de aandacht krijgt: pedofilie. Hij las ons dit vers voor wat hij in een preek gebruikt had waar ook deze kwestie onder de aandacht werd gebracht. Wat een prachtige uitleg, vol wijsheid, zonder oordeel. Ik vond het zo mooi dat ik dit graag wilde doorgeven. Het is een afschuwelijke kwestie die nauwelijks goed te praten valt, maar toch door een gesprek met deze priester zette het tot een dieper nadenken over ons zelf. Dit lot zou ons ook kunnen overkomen. Wanneer er iets mis is in onze hersenen kan het ons ook gebeuren! Het valt nooit goed te praten, deze mensen zijn een gevaar voor onze kinderen, toch moet men nadenken of wij wel in staat zijn om hier over te oordelen, of dat wij het recht hier toe hebben! Vergeving is het enige wat God van ons verlangt. Wij hadden ook de dader kunnen zijn evenals het slachtoffer natuurlijk. Oordelen of beschuldigen wij de mens, dan denken wij iemand te zijn, of beter te zijn als de ander, we bedriegen ons zelf. Laten wij vooral onze eigen daden toetsen zegt Paulus.
Wie op de akker van zijn zondige natuur zaait, (zijn ego of uit het vlees van de man geboren) zoals oordelen of beschuldigen, zaait de dood. Ook Paulus wist van dit dodenrijk, waar allen verblijven die levend dood zijn of vanuit eigenbelangen leven. Wanneer we dit inzicht verworven hebben en onvoorwaardelijk kunnen vergeven, zullen we eeuwig leven zaaien, en zijn wij in het huis van de Heer, bij ons Zelf, weg van het ego het zelfdenken. Vergeven is denken met de Heer. Door vergeving zal er geen oogst zijn op de akker van de zondige natuur, of met andere woorden: het `kwaad` (de dood) kan zich niet verder uitbreiden.
Elkaars lasten dragen, niet voor jezelf leven is de wet van Jezus naleven.

Ps. 84
Hoe dierbaar is mij uw huis,
heer van de machten.
Gelukkig de mens die in Uw huis woont,
gelukkig de mens die zijn kracht bij U vindt

Hem zachtmoedig op het rechte pad brengen, geleid door de Heilige Geest dat kan alleen zonder oordeel, wat vergeving is. Draag elkanders lasten, hiervoor zijn wij op aarde, wij leven en sterven niet voor ons zelf maar voor elkaars `zonde` die we allemaal tezamen moeten helpen dragen. Vergeving geleid door de heilige Geest is onze opdracht. Vergeving brengt de mens op het rechte pad, vergeving geneest en verlost de mens en zich zelf.
Sir. 28-2
Vergeef je naaste het onrecht dat hij deed,
dan worden, als je bidt, ook jou je zonden vergeven.

Ps. 32-1
Gelukkig de mens
van wie een misstap is vergeven,
en van wie de zonde is toegedekt.

Er was nog een interessant gesprekje dat ik ook heel bijzonder vond. Het ging over de verloren zoon

Lucas 15-21
Vader,” zei zijn zoon tegen hem, “ik heb gezondigd tegen de hemel en tegen u, ik ben het niet meer waard uw zoon genoemd te worden.” Maar de vader zei tegen zijn knechten: “Haal vlug het mooiste gewaad en trek het hem aan, doe hem een ring aan zijn vinger en geef hem sandalen
Laten we eten en feestvieren, want deze zoon van mij was dood en is weer tot leven.
Dit zegt zoveel, er staat zoveel. Wanneer je Levend bent, ben je èèn met de vader. Dit is beeldspraak voor ons maar bij God is het een ware eenwording. Je Leeft in het eeuwige en bent dus niet meer in deze wereld het dodenrijk. Het ego, de wereld en de zonde zijn overwonnen. Het eerste kleed is je oorspronkelijke natuur als de zoon van God, toen je nog bij Vader woonde en leefde. Want als je bij de Vader weg gaat hoor je bij de levende doden, die geen stralende kleren meer dragen. Dit vond ik zo bijzonder dat deze priester ook het Woord las met een diepere betekenis.

Ik weet niet meer precies hoe dit onderwerp aan het woord kwam, maar ik vond het persoonlijk heel mooi en inspirerend. Ja, het ging over de vertalingen van de Bijbel. Ook deze priester wist dat er niet altijd even juist vertaald was. Hij gaf ons een voorbeeld. Toen hij een preek ging voorbereiden over de verloren zoon. Hij zei dat het verhaal zo oud en bekend was dat hij het moeilijk vond om er iets nieuws aan toe te voegen. Hij vertelde dat hij vanwege zijn studie de oorspronkelijk Griekse Bijbel kon lezen en dat ook regelmatig deed zoals ook toen met de verloren zoon. Hij ontdekte dat er niet stond: dat de Vader opdracht gaf voor de zoon het "beste" kleed tevoorschijn te halen, maar: het "eerste" kleed gehaald moest worden. Dat maakte voor hem maar ook voor mij een verschil, het verhaal kreeg meer diepgang en toegevoegde waarde. De boodschap van het verhaal kreeg hierdoor ook meer inhoud. Bij God is een gewaad of kleding geestelijk bedoeld. Het eerste kleed was het kleed dat de zoon droeg toen hij nog thuis bij de vader was, rein en van nature goed. De priester wilde hier mee aangeven dat wij van nature goed zijn, geen zondaars. Ons eerste kleed, is onze oorspronkelijke natuur, het kleed dat wij aan hadden toen wij nog,oorspronkelijk waren en niet de levende doden, zoals wij hier nog rond lopen met een beeld wat wij voor Gods Aangezicht geplaatst hebben. Als wij ontdekken dat onze ware natuur Gods Zoon is, het zeker zouden weten, want daar gaat het om, het te geloven, zouden wij meteen verlost zijn van onze oude kleding, de beelden. De glans en straling van het eerste kleed zou alles van deze wereld wegschijnen.

Dit vond ik heel bijzonder en heel aangenaam dat iemand het woord zo kon doortasten.