GOD SCHIEP DE MENS MANNELIJK EN VROUWELIJK

NBV 27
God schiep de mens als zijn evenbeeld, als evenbeeld van God schiep hij hem, mannelijk en vrouwelijk schiep hij de mensen.

KWB 27
En God schiep de mens als zijn beeld; als het beeld van God schiep Hij hem; mannelijk en vrouwelijk schiep Hij hen.

Als men eerlijk is leest men dat man en vrouw èèn zijn, zowel mannelijk als vrouwelijk. Dit heeft de kerk ons niet geleerd en daarom leest men het ook niet zoals het er staat, of zoals God het bedoeld heeft. Dit kon men niet aanvaarden omdat wij hier in deze wereld ons onderscheiden van een man of een vrouw te zijn. God die Adam in een diepe slaap bracht en waarin Adam droomde dat God het vrouwelijke van hem afgescheiden had, en wij als Adam (naam voor collectevieve mens) dit nog steeds dromen. Jezus wist dat God de mens zowel mannelijk als vrouwelijk schiep. In deze context dienen wij dan ook de verbondenheid tussen deze twee te lezen. Wat God als èèn schiep kan de mens niet scheiden. Wij kunnen denken dat wij oftewel man of vrouw zijn, maar innerlijk zijn wij het allebei zowel man als vrouw en dit kan de mens niet scheiden. Het is nu juist Gods plan deze illusie te laten oplossen, deze twee moeten weer verenigd worden. De bruid moet verenigd worden met de bruidegom. God bedoelt dan ook met overspel als het vrouwelijke in de mens niet God als minnaar zoekt maar de wereld lief heeft en het dus haar afgod wordt. Bij Matteus staat het duidelijk dat Jezus het ook zo heeft begrepen, maar het is helemaal begrepen.

Hos.2,21 Ik zal u Mij tot bruid werven voor eeuwig: Ik zal u Mij tot bruid werven door gerechtigheid en recht, door goedertierenheid en ontferming; Ik zal u Mij tot bruid werven door trouw; en gij zult de Here kennen.

Het is deze verbondenheid die nooit verbroken kan worden, een huwelijk in deze wereld staat symbool voor het hemelse huwelijk, maar het is een verbondenheid die door mensen is gesloten. Het man vrouw zijn is een, eenzijn wat nooit verbroken kan worden, wat betekent dat wij nooit van God gescheiden zijn geweest.

Mt. 19 15
Hij zei: ‘Hebt u niet gelezen dat de schepper de mens bij het begin mannelijk en vrouwelijk heeft gemaakt?’ En hij vervolgde: ‘Daarom zal een man zijn vader en moeder verlaten en zich hechten aan zijn vrouw, en die twee zullen één worden; ze zijn dan niet langer twee, maar één. Wat God heeft verbonden, mag een mens niet scheiden.

Deze tekst van Jezus laat weten dat wij zowel man als vrouw zijn, maar verderop wordt gesuggereerd dat wij alleen door het huwelijk èèn kunnen worden. Eenwording met onze Geliefde wordt voltrokken door een hemelse bruiloft. Deze misleiding van het ego, die heel geraffineerd te werk gaat en bijna zoveel macht als God bezit (door ons toedoen) is voor mij niet de waarheid maar een hele grote truc van het ego die nog altijd goed werkt bij veel Christenen. Deze Gods verloochening en zogenaamde gespletenheid moet aan het licht gebracht worden. Het is beslist de moeite waard en zelfs noodzakelijk voor onze verlossing om dit te overwegen en in te zien dat wij zowel mannelijk als vrouwelijk zijn. We zijn gemaakt naar Gods beeld, mannelijk en vrouwelijk. God als de Vader en man met het vrouwelijke aspect van Hem als Schepping voor Zijn uitbreiding. Het vrouwelijke dat zich van Hem heeft ‘afgescheiden’, althans zo verbeeldt de mens het zich in zijn droom, visioen of illusie. Het is heel gek, maar we lezen wat ons geleerd is en niet wat er staat, we lopen nog altijd achter het beest aan, het beest wat het ego met zijn handlangers veronderstelt of de Farao met zijn magiërs en tovenaars. Het beest is symbool voor de dierlijke eigenschappen die in ons aanwezig zijn; “het leven om te overleven“. We dienen te leven en te sterven voor elkaar, jezelf verliezen of je leven geven om het te behouden zoals Jezus het zegt. Het beest of het dier (ego) wat heerst in ons moet worden overwonnen, of zich verzoenen met de mens. Daarom is in het joodse gedachtegoed de vrede tussen mens en dier zo belangrijk voor onze verlossing. Dan kan de bruid zich haar bruidegom weer herinneren.

Apk. 13, 5
Vol bewondering ging de hele wereld achter het beest aan. Iedereen aanbad de draak, omdat hij het beest gezag had gegeven. Ook het beest zelf aanbaden ze, met de woorden: ‘Wie is gelijk aan het beest? Wie kan het tegen hem opnemen?’

Wie neemt het werkelijk op tegen het ego? Wij aanbidden het (de wereld) nog te vaak in plaats van God alleen lief te hebben.