VERANTWOORDING

Nu 11 10-12

Toen Mozes hoorde hoe het volk, stam na stam, bij de ingang van de tenten zat te jammeren, en de heer in hevige toorn ontstak, werd hij ontstemd.
Hij vroeg de heer: ‘Waarom doet U uw dienaar dit verdriet aan? Waarom heb ik geen genade bij U gevonden, dat U mij de last van heel dat volk laat dragen? Het lijkt wel of ik van heel dat volk zwanger ben geweest en het ter wereld heb gebracht. Heb ik het voortgebracht, dat U mij zegt: “Draag het aan uw hart, zoals een voedster een zuigeling draagt”, en dat U mij beveelt het naar het land te brengen dat U zijn vaderen onder ede beloofd hebt?

Zijn wij niet allen Mozes?
De verantwoordelijkheid voor Gods volk wordt hem te veel, ondanks dat Mozes weet dat het zijn opdracht is.
Mozes roept God op ter verantwoording.
Deze mogelijkheid hebben wij ook, maar wij leggen de verantwoording buiten ons zelf, terwijl God ook aan ons vraagt; "draag het aan uw hart zoals een voedster een zuigeling draagt"
God vraagt ons, zoveel liefde voor onze medemens op te brengen als een voedster voor een zuigeling.
Maar het is zo dat onze liefde vaak niet verder reikt dan in een klein kringetje rondom ons heen, maar onze verantwoordlijkheid zou net als bij Mozes voor heel Gods volk moeten zijn.
Dit lijkt voor ons veel te zwaar net zoals voor Mozes, de meeste mensen lijken ondankbaar en hebzuchtig.
Kan er een liefde groter zijn als iemand waar je zielsveel van houdt?
Met zoveel liefde voor onze naaste, nemen we hen zeker mee naar het beloofde land, zoals Mozes het deed.
Wij krijgen absoluut net als Mozes hulp van God als we het Hem vragen, en ook wij mogen Hem ter verantwoording roepen, want het is heus niet makkelijk om alle mensen lief te hebben.
Gelukkig kan liefde op veel manieren worden gegeven, ook in gedachten. Hebben wij niet de verantwoording elkaar lief te hebben of ieder te respecteren zoals die is ? Respect voor elkaar is ook een vorm van lief hebben.



ANNIE