VROUWE ISRAEL

Jeremia 31
Zo spreekt de Heer:
'Dan zal Ik voor elke stam van Israël een God zijn, dan is Israël mijn volk; spreekt de Heer.
In de woestijn kreeg Ik Israël lief, het volk dat aan vernietiging ontkomen was. Ik ging hun voor en gaf hun vrede.
Van ver ben Ik naar je toe gekomen, vrouwe Israël. Ik heb je altijd liefgehad, mijn liefde zal je altijd vergezellen. Ik breng je weer tot bloei. Je zult weer dansen in de rei en de tamboerijnen laten klinken. In Samaria’s bergen zul je wijngaarden planten, en mogen eten van de eerste vruchten.
De dag breekt aan dat in Efraïm de wachters op de bergen roepen: “Kom, laten we op weg gaan naar de Sion, naar de Heer, onze God!”
Juich van vreugde over Jakob, jubel aan het hoofd van alle volken, roep het uit, zing een lofzang: “De Heer heeft zijn volk gered, en wat er van Israël nog overbleef bevrijd.”'
　
Vaak heb ik gehoord en is ons geleerd in de kerk vroeger en nog in sommige religies dat de vrouw als het kwaad gezien word.
Hier lezen we toch anders, hoe lief God vrouwe Israel heeft. Altijd heeft Hij ze lief gehad en altijd zal God zijn grote enige liefde vergezellen. In de woestijn kreeg Hij ze lief. Toen zij hulp zocht, eenzaam en verlaten was, afgedwaald van haar ware liefde en Hem zich totaal niet meer herinneren kon. Het volk zijn enige zoon als vrouwelijk gezien als Zijn bruid. Vele vormen worden ons aangereikt in het Woord. van Zijn onvoorwaardelijke liefde. Deze is toch de aller beminnelijkste, wij als zijn bruid, altijd bij ons, ons NOOIT verlatend , eeuwig trouw ondanks onze trouweloosheid. Kan iemand zich nog herinneren dat Hij onze enige ware minnaar, onze enige ware liefde is???
Veel verdriet heb ik gehad, het leek onverdraaglijk, maar weet nu dat het niets te maken had met mijn man die mij verlaten had. Maar ik besefte hoe intens lief ik Hem moest hebben door zo`n groot leed, van verlatenheid wat ik voelde. Het was de pijn van deze afscheiding. Een afscheiding die nooit geweest is alleen in onze gedachten. Deze pijn een oerpijn die met schuld en angst gepaard gaat draagt een ieder in zijn hart, man en vrouw want wij zijn het beiden in een, de een bewuster als de ander denk ik, maar het is aanwezig in ieder van ons.

Gen 1-27 En God schiep de mens als zijn beeld; als het beeld van God schiep Hij hem; mannelijk en vrouwelijk schiep Hij hen.

De mens is het wezen dat God schiep, een ieder van ons is die “mens”man en vrouw in èèn als beeld van Hem. God is zowel mannelijk als vrouwelijk.

Daarom zijn wij altijd op zoek naar deze liefde of geluk, wat niet in deze wereld te vinden is. De Heer mijn ware Liefde bevind zich in mijn hart het Zelf of op de Berg Sion, symbolisch. Voor het verstand symbolisch maar in de geest als waarheid. God is hoger als wij zelf, hoe kan het beter duidelijk gemaakt worden als met het Woord in dit geval: “berg”
Dansen zal ik weer in de eenheid met Hem of de eenheid met mijn Zelf. Daarom is het allerbelangrijkste ons te oefenen in het eenzijn , het is ons ware thuis, de enige plek waar we oprecht gelukkig en veilig kunnen zijn. Niets buiten ons kan dit geluk schenken het zijn allemaal substituten en misleidingen. Laten we de weg gaan naar de Sion (onze innerlijke berg of plek) Daar zal ik Hem vinden,. Ik ben een met allen en alles, als ik Hem bereikt heb op de Berg zal alles en allen, Zijn hele volk als Zijn bruid Hem zien en gelukkig zijn. Maar het bittere en toch wonderlijke is dat wij altijd een geweest zijn, nooit is Hij van ons afgescheiden geweest, wij kunnen het ons niet meer herinneren. Iets heeft ons ingefluisterd dat wij afgescheiden zijn, een grote onwaarheid die tot dramatische gevolgen geleid heeft en toch niets meer dan illusies, waaruit wij moeten ontwaken. Wanneer we ons bewuster worden voelen wij toch Zijn aanwezigheid, het Leven Zelf! Een heel liefdevol en troostrijk vers van Jeremia!!